گفتم اگر آقای خونه من رو غرق محبتش می کرد شاید اینجا ساخته نمیشد و من توی این مسیر قدم نمیزدم ، ولی یادم افتاد به همه لحظه هایی که غرق شادی و خوشی بودم ، همه چیز خوووب بود ، از نگاه دنیایی اگر نگاه میکردیم چیزی کم و کسر نداشتم ، اما بازهم احساس میکردم چیزی کمه ، یه چیزی باید می بود که به همه این خوشی ها رنگ آرامش بده .
و من یقین دارم کمبود بزرگی که توی زندگیم دارم وجود و حضور خداست .من خدارا کم دارم توی زندگیم به خاطر همینه که حس میکنم هیچ چیز سرجاش نیست ، حتی محبت های گاه و بیگاه اقای خونه هم راضیم نمیکنه، حتی مادر بودن و داشتن یک گل پسر سالم و شیرین هم بهم آرامش نمیده .
یاد این آیه افتادم که : وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْری فَإِنَّ لَهُ مَعیشَةً ضَنْکاً. (طه: ۱۲۴) هر کس از یاد من روی گرداند، زندگی برایش سخت و ناگوار خواهد شد.
چی از این واضح تر ؟ .خالق ما که خداست که از همه بیشتر مارا میشناسه میگه : بیخود خودتون را با پول و درس و ازدواج و بچه گول نزنید .یه عمر دنبال این چیزها می دوید به خیال اینکه وقتی بهش رسیدید آروم میشید وزندگی تون قشنگ میشه .اما هیچ کدوم از اینها زندگی رو قشنگ نمی کنه اگر من توی زندگی تون نباشم !
درباره این سایت